خسته از خویشتنم

از تو هم می گذرم من خطا کردم که به پندار تو را عشق موعود خود پنداشتم

 و به خیال دادم همه هستی خویش را - با تو بودن هردم عذابی است و نبودن هم عذابی دیگر -
ای کاش در دست می گرفتی آرام خنجری و فرو می کردی

 در تمامی تنم تا فرو ریزد آنچه را که خود ساختی 

تا ویران سازی همه آبادی خویش را
تو از من سوالی کردی

 که جوابش این است

 خسته از خویشتنم 

 خسته از هرچی که بود

 خسته از هرچی که هست